In ieder geval, nu zie ik er hier in Leuven plots twee op een week tijd. En dat terwijl ik zelfs bij mijn grootmoeder in Zoersel of bij mijn grootouders in Zandhoven er in geen jaren ook maar één gezien heb. Ik vind het een beetje jammer, want ik vind ze erg mooi (vooral die "wimpers"). Door bestrijding komen ze minder voor, hoewel ze ook cyclische periodes hebben van grote manifestatie. Voor mij is het verdwijnen van de meikever een beetje symbool van de machtsuitoefening van de mens over de natuur. Dat deze onderdrukking en omvorming vaak gepaard gaat met dictatoriale trekjes hoeft geen betoog. Ik weet niet of deze (enorme) inmenging van de mens in het leven op aarde noodzakelijk is voor de mens zijn behoud als soort. Dat hoort men wel eens beweren. Ik denk in ieder geval dat men zich hier in Vlaanderen, als een van de meest verstedelijkte en vervuilde regio's in de wereld, zeer bescheiden en onderdanig mag opstellen als het over de natuur gaat.
vrijdag, mei 12, 2006
De Saus van de Meikever
Hier in Leuven ben ik al tweemaal een meikever tegengekomen. Ik vind dat bijzondere beestjes. In Antwerpen zal je nooit ofte nimmer een meikever zien. In heel Vlaanderen zijn ze trouwens behoorlijk zeldzaam geworden. Ik weet nog dat ik zo'n twintig jaar geleden als klein manneke meikevers ging zoeken in de beukenhaag in de tuin van mijn grootouders. Dat was wel in Zoersel. Ik maakte in de zandbak dan frietjes, je kent dat wel, met zo'n zeefje, met meikeversaus. Niet met echte meikevers natuurlijk. Ik noemde de saus zo, als uitdrukking van fascinatie voor de diertjes. En als eerbetoon!
In ieder geval, nu zie ik er hier in Leuven plots twee op een week tijd. En dat terwijl ik zelfs bij mijn grootmoeder in Zoersel of bij mijn grootouders in Zandhoven er in geen jaren ook maar één gezien heb. Ik vind het een beetje jammer, want ik vind ze erg mooi (vooral die "wimpers"). Door bestrijding komen ze minder voor, hoewel ze ook cyclische periodes hebben van grote manifestatie. Voor mij is het verdwijnen van de meikever een beetje symbool van de machtsuitoefening van de mens over de natuur. Dat deze onderdrukking en omvorming vaak gepaard gaat met dictatoriale trekjes hoeft geen betoog. Ik weet niet of deze (enorme) inmenging van de mens in het leven op aarde noodzakelijk is voor de mens zijn behoud als soort. Dat hoort men wel eens beweren. Ik denk in ieder geval dat men zich hier in Vlaanderen, als een van de meest verstedelijkte en vervuilde regio's in de wereld, zeer bescheiden en onderdanig mag opstellen als het over de natuur gaat.
In ieder geval, nu zie ik er hier in Leuven plots twee op een week tijd. En dat terwijl ik zelfs bij mijn grootmoeder in Zoersel of bij mijn grootouders in Zandhoven er in geen jaren ook maar één gezien heb. Ik vind het een beetje jammer, want ik vind ze erg mooi (vooral die "wimpers"). Door bestrijding komen ze minder voor, hoewel ze ook cyclische periodes hebben van grote manifestatie. Voor mij is het verdwijnen van de meikever een beetje symbool van de machtsuitoefening van de mens over de natuur. Dat deze onderdrukking en omvorming vaak gepaard gaat met dictatoriale trekjes hoeft geen betoog. Ik weet niet of deze (enorme) inmenging van de mens in het leven op aarde noodzakelijk is voor de mens zijn behoud als soort. Dat hoort men wel eens beweren. Ik denk in ieder geval dat men zich hier in Vlaanderen, als een van de meest verstedelijkte en vervuilde regio's in de wereld, zeer bescheiden en onderdanig mag opstellen als het over de natuur gaat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Moeten we dan ook bescheiden en onderdanig "the survival of the fittest" eren?
Ik denk dat we vooral de paradox van het bestaan moeten aanvaarden. Uiteindelijk deel van de natuur, maar zich er toch van willen bevrijden. En dat gaat dus niet door ze te domineren, laat staan te vernietigen. Want dan zijn we mee weg. Maar ik ben toch voorstander van ons te onttrekken aan heel die boel. Als we dit dan duurzaam doen, kunt ge altijd nog eens op vakantie gaan.
Een reactie posten